It has been two years since I have arrived here – Pisac, Sacred Valley, Andes, Cusco region, Perú
I don’t really know “what am I doing here?”. I arrived straight from London where I wondered for 6 months what am I doing in this life, not having any clue. It was after a long period of meditation in my life and I was so confused… How do you live now? Read Born to be free and Welcome back for more. I landed in Lima for a day, then Cusco and a small town of Pisac somewhere in Andes, 2,800 meters above the sea level. I came here for only six months. I had a return flight back to Europe for February 2017. I took this flight in May that year but only for three weeks as I was in the middle of residency process where you’re not supposed to leave the country for longer than 30 days. Somehow I have stayed…… I needed a home, I was tired of travelling, I adopted a dog, I made this place my home.
In the meantime I’ve got totally lost in the contrast of my human nature. Ups and downs, joys and sorrows, bliss and depression. Fear and not taking actions are the latest ones. So many times I just wanted to go back to Europe, get a regular job, attend all the family and friends events, do shopping in all of the pretty shops, buy pretty stuff that I don’t need but WANT so badly, drink coffee, eat sugar, get drunk from time to time and treat the last few years as a great adventure, amazing life changing experience that came to an end “Time to go back to reality”, “Time to go back to the real world”- mind says. What is reality? Conditioning.
I’ve discovered a very useful skill here. I can be very organised but I can live in chaos equally well. I function in both environments and I can adapt very quickly. My life here flows between these two. I love people and I value their company but I also thrive in solitude. I love business, dynamism and action but I love my contemplating nature as well. I’m spiritual but I care about the physical and comfort. I’m free but I have responsibilities. Here I have space and time to find the middle path. The balance. Or am I just hiding? Who knows!
Either way Perú is the right place for now. I’m certain about that.
I’m grateful that I bearly remember the sound of an alarm clock and now the only time I use it is to wake up for an early hike. I’m grateful for the comfort of my life. I’m grateful that I can start my day with a walk with my dog Sufi by the river. I’m grateful for all of the walks I do to the town from my house. I’m grateful for morning freshly squeezed fruit juice and the best egg sandwiches from our local market. I love the small town feeling of Pisac. I’m grateful that pretty much every day I’m waking up to a blue sky and sun shining even if it’s really cold (it’s winter here). I’m grateful for Urlike’s carrot cake. I’m grateful for Burak’s eggplant empanadas. I’m grateful for Sunday brunch with my friend Lili. I’m grateful for coffee. I’m grateful for all people present in my life. I’m grateful that when I lost my shit in despair of my emotions I had friends saying that it was time to search help. I’m grateful that I did that. I’m grateful for La Chakana and constant flow of magic people that I meet every single day. I’m grateful for the smell of eucalyptus, for the fresh roses from the Sunday’s flower market, for the sound of the river. I’m grateful for the taste of cherimoya, Peruvian native fruit that taste like heaven. I’m grateful for the colours and crafts here. I’m grateful for the majestic mountains reminding me of impermanence each day. I’m grateful for the time and space I have to notice, appreciate and be aware of all of that. Thank you Perú!
The journey continues… Be authentic. Stay true to yourself in the mist of others and all of the daily influences. Do things you’re passionate about. Create from the Heart. Share who am I. “It taste better when you share” – my friend said. Aho!
Love and Gratitude for this Gift called Life ❤
POLSKI.
Minęły już dwa lata odkąd tu jestem – Pisac, Święta Dolina, Andy, region Cusco, Perú.
Naprawdę nie wiem “co ja tu robię?”. Przyjechałam prosto z Londynu, gdzie przez 6 miesięcy zastanawiałam się, co ja robię w tym życiu, tak naprawę nie mając zielonego pojęcia. To było po długim okresie medytacji w moim życiu i byłam taka skołowana … Jak tu teraz żyć? Przeczytaj Urodzony, aby być wolnym i Witaj z powrotem po więcej. Wylądowałam w Limie na jeden dzień, potem Cusco i małe miasteczko Pisac gdzieś w Andach, 2,800 metrów nad poziomem morza. Przyjechałam tu tylko na sześć miesięcy. Miałam bilet powrotny do Europy na luty 2017 r. Poleciałam w maju tego roku, ale tylko na trzy tygodnie, ponieważ byłam w trakcie procesu rezydencyjnego, w czasie którego nie powinno się wyjeżdżać z kraju na dłużej niż 30 dni. Jakoś zostałam …… Potrzebowałam domu, byłam zmęczona podróżowaniem, adoptowałam psa, zrobiłam to miejsce moim domem.
W międzyczasie całkowicie zagubiłam się w kontraście swojej ludzkiej natury. Wzloty i upadki, radości i smutki, rozkosz i depresja. Strach i nie podejmowanie działań to najnowsze. Tyle razy chciałam po prostu wrócić do Europy, poszukać stałej pracy, uczestniczyć we wszystkich imprezach rodzinnych i ze znajomymi, robić zakupy we wszystkich tych pięknych sklepach, kupować ładne rzeczy, których nie potrzebuję, ale CHCĘ tak bardzo, pić kawę , jeść cukier, upijać się od czasu do czasu i potraktować ostatnie lata jako wspaniałą przygodę, niesamowite doświadczenie zmieniające życie, które dobiegło końca “Czas wrócić do rzeczywistości”, “Czas wrócić do prawdziwego świata” – umysł mówi. Czym jest rzeczywistość? Kondycjonowanie.
Jestem wdzięczna, że nie pamiętam dźwięku budzika, a teraz jedyny czas, kiedy go używam, to by obudzić się na wczesną wędrówkę. Jestem wdzięczna za komfort mojego życia. Jestem wdzięczna, że mogę rozpocząć dzień od spaceru z moim psem Sufi nad rzeką. Jestem wdzięczna za wszystkie spacery do miasta z mojego domu. Jestem wdzięczna za poranny świeżo wyciśnięty sok owocowy i najlepsze kanapki z jajkiem i serem z naszego lokalnego rynku. Uwielbiam klimat małego miasteczka Pisac. Jestem wdzięczna, że każdego dnia budzę się do błękitu nieba i świecącego słońca, nawet jeśli jest naprawdę zimno (jest tu teraz zima). Jestem wdzięczna za ciasto marchewkowe z Urlike Cafe. Jestem wdzięczna za bakłażanową empanadę od Buraka. Jestem wdzięczna za niedzielny brunch z moją przyjaciółką Lili. Jestem wdzięczna za kawę. Jestem wdzięczna za wszystkie osoby obecne w moim życiu. Jestem wdzięczna, że kiedy ostatnio straciłam równowagę ducha w otchłani moich emocji, miałam przyjaciół którzy powiedzieli, że nadszedł czas, aby poszukać pomocy. Jestem wdzięczny, że to zrobiłam. Jestem wdzięczna za La Chakana i stały przepływ magicznych ludzi, których spotykam każdego dnia. Jestem wdzięczna za zapach eukaliptusa, za świeże róże z niedzielnego targu kwiatowego, za szum rzeki. Jestem wdzięczna za smak cherimoya, peruwiańskiego rodzimego owocu, który smakuje jak niebo. Jestem wdzięczna za kolory i rzemiosło. Jestem wdzięczna za majestatyczne góry, które każdego dnia przypominają mi o nietrwałości. Jestem wdzięczna za czas i przestrzeń, którą mam aby zauważyć, docenić i mieć świadomość tego wszystkiego. Dziękuję Perú!
Podróż trwa … Bądź autentyczny. Bądź wierny sobie pomimo innych i wszystkich codziennych wpływów. Rób rzeczy, które Cię pasjonują. Twórz z serca. Dziel się tym, kim jesteś. “Bo smakuje lepiej gdy się dzielisz” – powiedziała moja przyjaciółka. Aho!
Miłość i wdzięczność za ten dar zwany Życiem ❤
LiveFeelExplore 